Durmitor je planina i nacionalni park u Crnoj Gori. Najviši vrh je Bobotov kuk visok 2.523 metara. Smatra se da ime Durmitor potiče od keltskih reči “dru mi tore” koje znače „voda pod kamenom.” Predjeli Durmitora, po ljepoti i neokrnjenosti rijetko i autentično djelo prirode, proglašeni su Nacionalnim parkom 1952. godine. Smješten na sjeverozapadu Crne Gore, Park obuhvata osnovni masiv Durmitora sa kanjonima Tare, Drage i Sušice i gornji dio kanjonske doline Komarnice, zauzimajući površinu od 39.000 ha. Osnovna odlika reljefa durmitorskog područja jeste prostrana visoravan na 1500 metara nadmorske visine, koju presijecaju duboke kanjonske doline i sa koje se uzdižu impozantni planinski vrhovi, od kojih je 48 sa preko 2000 metara nadmorske visine i među njima najviši Bobotov Kuk sa 2523 m. Ljepoti durmitorskog masiva posebnu draž daje 18 ledničkih jezera, nazvanih gorske oči, na visinama iznad 1500 m. Najveće i najatraktivnije je Crno jezero. Udaljeno je 2 km od planinskog gradića Žabljaka, zimskog turističkog centra Crne Gore.
Veličanstvenosti pejzaža doprinose, pored ljepote jezerskog basena i blistave vodene površine, prostrani šumski predio koji ga okružuje i vrh Međeda, gorostasno uzdignut nad njim. Šume zauzimaju relativno malu površinu, ali su neke od njih pravi rariteti prirode kao šuma crnog bora na lokalitetu Crna poda, čija grandiozna stabla do 50 m visine odoljevaju vremenu punih 450 godina. Od 1325 flornih vrsta Durmitora i okolnih kanjona, čak 900 vrsta pripada visokoplaninskoj flori (iznad 1500 mnv). Endemi čine 15% od ukupne visokoplaninske flore, koja broji 122 vrste, dok u odnosu na cjelokupnu endemičnu floru masiva Durmitora čak 77% su visokoplaninski endemi. Na cjelokupnom masivu Durmitora veliki visinski raspon i različita staništa uslovili su izvanredno bogastvo flore i faune. Prostrane šume, otvoreni pašnjaci, litice, durmitorski vrhovi, obilje jezera važni su za egzistenciju i bogatstvo životinjskog svijeta. U zoni visokoplaninskih pašnjaka i kamenjara strpljivom posmatraču se u vidokrugu može pojaviti divokoza (Rupicapra rupicapra), a raritetom se smatra prisustvo slijepog kučeta.
Među najljepšim ukrasima Parka su i bistre, silovite reke koje su ovom području podarile velelepne kanjonske doline. Posebno impresionira rijeka Tara, kako ljepotom i pokretom svojih voda, tako i dubinom i pejzažem kanjona, čineći ga jednim od najlepših u svetu. Durmitorski Nacionalni park obiluje značajnim brojem spomenika kulture od antičkog perioda do najnovijeg doba. Najkarakterističniji su srednjovekovni spomenici: razvaline gradova i utvrđenja, mostovi i karaule, nekropole i manastirski kompleksi u dolini rijke Tare. Sva raskoš prirodnih lepota, ambijentalnih i kulturnih vrijednosti Durmitora i reke Tare, preovladala je da se Nacionalni park Durmitor uvrsti u spisak Svetske kulturne i prirodne baštine, odlukom Međunarodnog komiteta za Svetsku kulturnu i prirodnu baštinu, u Parizu 1980. godine, dok je reka Tara i njena kanjonska dolina, UNESKO-vim programom Čovek i biosfera 1977. godine uvrštena u svetske ekološke rezervate biosfere. Kanjon Tare, kao jedinstvena pojava po svojoj dubini od 1.000, a mestimično i 1.300 m, svrstava se odmah iza Velikog kanjona rijeke Kolorado u SAD.. Na dijelu toka kroz Nacionalni park Durmitor, rijeka Tara ima prosječan pad od 3,6 m/km, pa se formiraju bukovi i brzaci koji su svojom ljepotom upotpunili ambijent netaknute prirode.
Sedam područja Nacionalnog parka Durmitor se nalazi pod posebnim režimom zaštite i specificni su: prašuma smrče i jele u slivu Mlinskog potoka, kompleks crnog bora na Crnim podima u kanjonu Tare, Crno jezero sa šumom u neposrednoj blizini, dolina Škrčkih jezera i uže područje kanjona Sušice, Barno jezero sa najbližom okolinom, Zabojsko jezero sa okruženjem i uža kanjonska dolina rijeke Tare.